Landgoed met Huis De Breul

Vanuit ons huis aan de Prinses Marijkelaan lopen wij over de Prinses Margrietlaan. Nog even de Arnhemse Bovenweg oversteken en dan lopen wij Park De Breul binnen. Het is maar 5 minuten lopen. 

Iedere dag loop ik hier het liefst ’s morgens vroeg maar in ieder geval buiten kantoortijden. Geen haastig lopende druk met zichzelf en mobiel in de hand, oordopjes of koptelefoon op, hard pratend met die ander aan de andere kant niet kijkende en vooral niet groetende wezens. Nee rust en stilte en begroet worden door het Roodborstje dat op een meter afstand rustig blijft zitten. Ha, daar hoor ik de Groene Specht roepen met zijn kenmerkende lach.

Als ik via een smal pad boven bij de vijver gekomen ben mogen Siena en Giulia los. Eerst bij Giulia de tracker aanzetten want er zit veel jacht in haar. Er zitten hier eekhoorns, hazen, konijnen en reeën, ze is zo weg en door de tracker kan ik in ieder geval zien waar ze is. Aan haar houding kan ik zien of er wild aanwezig is. Kop omhoog om zich heen kijkend en een druk kwispelende staart? Dan blijft ze het eerste stuk tot voor het Huis aan de riem. Siena mag gewoon los want die gaat alleen haar zus achterna. Ik heb beiden goed onder appel en ze komen op de fluit terug maar Giulia is bij de geur van wild niet te stoppen. Ze is nog jong maar ik krijg dat er wel uit. De wolf zit hier gelukkig nog niet maar al wel een paar honderd meter verderop en vlak bij ons huis.

Over het meanderende pad loop ik langs de vijver en regelmatig zit ik aan de waterkant in de schaduw en uit het zicht onder een machtige oude eik te genieten van watervogels. Fuut, waterhoentje, meerkoet, grauwe gans, Canadese gans, wilde eend, mandarijn eend, nijlgans, aalscholver, blauwe reiger, witte reiger, Kaapse eend, knobbel zwaan en kikkers. Ieder seizoen, dag en tijdstip is de soort en zijn de aantallen wisselend. Kijk daar gaat een ijsvogel. 

Siena en Giulia gaan nooit het water in zodat de watervogels en hun jongen met rust gelaten worden. Mijn Italianen hebben een hekel aan water. 

Als ik hier zo in dit vredige paradijs loop denk ik regelmatig aan het Duits-Joods Amsterdams bankiersechtpaar Paul May en Rosine Fuld dat hier voor de oorlog woonde. Bij het uitbreken van WO II beroofden zei zich, om uit handen van de Duitsers te blijven, op 15 mei 1940 in hun huis in Amsterdam van het leven.

Dochter Ellen May, haar man Alexander van Marx en hun drie kinderen wisten de dag ervoor via Engeland naar New York te ontkomen en zij hebben gelukkig allen de oorlog overleefd.

De Duitse Luftwaffe confisqueerden de buitenplaats, roofden hem leeg en namen hem in gebruik als commando luchtverdediging. Een aantal jaren geleden is de volledige bibliotheek in een Oostenrijks klooster terug gevonden en weer aan Ellen May gegeven. 

Langs de Anne Frankboom hierboven loop ik door naar het grasveld aan de voorkant van het Huis. Heerlijk die rust en een veilig gevoel dat water tussen de Driebergseweg en ons in. Hier kan ook Giulia los en heerlijk rennen. 

Deze in 2020 geplante Paardenkastanje is een directe afstammeling van de Anne Frankboom bij het achterhuis in Amsterdam en is geplant ter nagedachtenis aan bovenstaande vreselijke geschiedenis.

Een bont gezelschap aan vogels is hier te zien en te horen, wat een prachtige geluiden en wat een geweldig gezicht. De appelvink, boomklever, boomkruiper, grote bonte specht, middelste bonte specht, kleine bonte specht, kruisbek, het gelach van de groene specht, houtduiven, holenduiven, kauwen, kraaien, mussen, vinken, roodborstjes, winter koning, grote gele kwikstaart, witte kwikstaart, pimpelmees, koolmees, etc. 

Verder om het Huis en naar de achterzijde lopend kom ik over de Romeinse brug, sla rechts af en vervolg mijn weg langs het water. 

De Romeinse brug werd omstreeks 1911 mogelijk door Landschapsarchitect Leonard Antonie Springer gebouwd. 

Op een bankje naast een oudere heer genieten wij samen zwijgend van de rust, het weer en al deze pracht. Dan vertelt hij mij dat hij hier tegenover in een klein huisje tegenover naast Renault Bochane woont. Vroeger werkte hij bij de slachterij en vleeswarenfabriek Gevato als vetkoker (gatver) bij Station Driebergen-Zeist.   

Ik weet nog dat ik tijdens mijn dienstplichttijd wekelijks op weg naar ‘s-Hertogenbosch, kokhalzend van de enorme stank, op het station op de trein naar Utrecht Centraal stond te wachten. Gelukkig is de fabriek waar zo’n 320 man werkten kort daarna gesloten en verhuisd.  

De oudere heer vertelt mij verder dat hij hier vroeger stiekem met zijn broertje in een bootje van de Jezuïeten in de vijver voer. Daar kwamen de priesters biddend en met de Bijbel opengeslagen in hun handen voorbij lopen. Hij en zijn broer doken plat in de boot en dachten dat de priesters hen niet zouden zien, maar het pad liep om de vijver (haha).

En zo ontmoet je tijdens het wandelen leuke, lieve en ook bijzondere mensen met of zonder hond. Wij begroeten elkaar en spreken elkaar af en toe. Ieder mens doet er immers toe. 

Mede dankzij de aankoop, bescherming, restauratie en beheer van bossen en landgoederen door het Utrechts Landschap kunnen wij nu en in de toekomst van al dit moois blijven genieten.

In de galerij van de website kun je nog veel meer mooie foto’s vinden. 

Wat is Zeist toch mooi en wat boffen wij hier te mogen wonen. 

Tot de volgende wandeling op buitenplaats Molenbosch, Arnie Della Rosa  

Je kunt mijn wandelverhalen maar ook de columns van andere Zeister columnisten lezen op https://www.zeistermagazine.nl

Beknopt overzicht Landgoed met Huis De Breul

1413 Eerste naam vermelding 

Adres: Driebergseweg 17 

Eerste eigenaar: Johan, Heer van Egmond en IJsselstein 

1551 eigendom van: Willem van Oranje door zijn huwelijk met Anna van Buren, Barones van IJsselstein 

1793 eigendom van: echtpaar Jan van Eyck en Maria Vinkenbrink 

1832 eigendom van: de Utrechtse bankier Jan Kol 

1849 eigendom van: Jhr. Francois van den Bosch 

1883 eigendom van: mevr. De weduwe Ludovica Doorepaal-Manuel en  de heer P.M.I.L.F.X. Vercruyssen 

1913 eigendom van: Pieter Reineke, directeur van een Hilversumse handelsvereniging 

1926-1928 verbouw: architect J.W. Hanrath 

1927 aanleg park: Engels landschapsstijl park, door landschapsarchitect J.D. Zocher jr. 

1931-1946 eigendom van: het Duits-Joods Amsterdams bankiersechtpaar Paul May en Rosine Fuld 

1946-1982: de Sint Willibrordusstichting uit Amsterdam koopt het van Ellen May voor f 400.000 om er onder leiding van een Jezuïetenorde het Rooms Katholiek jongensinternaat “Katwijk de Breul” te stichten.  

1993 eigenaar en beheer: Het Utrechts Landschap. Het huis is in gebruik als kantorencomplex.