“Bleekgezicht” Niet bleek gezicht

Dit verhaal schrijf ik naar aanleiding van de in februari dit jaar op https://www.zeistermagazine.nl/smerig geschreven column van Marieke Palm getiteld “Smerig!”. Mijn titel “Bleekgezicht” heeft overigens niets met het feit te maken dat de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika, Roodhuiden of Indianen, de blanken “Bleekgezicht” noemden. 

Dit “Bleekgezicht” gaat over mijn wandeling met Siena & Giulia in het Molenbosch waar de volgende “smerige” gebeurtenis zich voor mijn ogen afspeelde. 

Daar gaan we. Op een mooie zomerdag en al wandelend door het bos, besluit ik mijn dagelijkse route tegen de klok in te lopen. Als je dit doet ontdek je dat een bos waar je al jaren loopt er ineens heel anders uit ziet. Het licht valt anders, je kijkt vanuit een andere hoek en ineens vallen je dingen op die er al jaren zijn maar die je nog nooit gezien hebt. Zo ook deze “dame” genaamd “Bleekgezicht”.

Lopend richting water, waar het bankje met herinneringsplaatje “Julian en Ruben Love you 4-ever“ en van waaruit je een prachtig uitzicht hebt op het huis Molenbosch, staan links en rechts hoge bamboe struikgewassen. Daar tussen de struiken links van het bankje zag ik een enorm vrouwelijk bleekgezicht die vanuit deze richting blijkbaar geen tegenliggers verwachtte en waar zich net op dat moment zo’n enorm grote bruine jongen, of in dit geval meisje uitrolde. Vol walging en God dankend dat ik mijn honden aan de lijn had, riep ik “mevrouw wat heeft u een bleek gezicht!”. Ik zag dat het lichaam, waar dat bleekgezicht deel van uitmaakte schrok, aan de andere zijde een rood gezicht kreeg, overeind sprong en met de broeken omhoogtrekkend, maar ook vergetend haar doodzonde mee te nemen, het bos uitholde. Ik walg van deze mensen die in de steeds drukker wordende bossen te beroerd zijn hun doodzonde te begraven en die overal billen vegende tissues laten liggen. Wist je trouwens dat honden de meest vieze en stinkende zaken het lekkerst vinden om in te gaan rollen of nog erger op te eten, maar er ook nog eens heel erg ziek van kunnen worden. Om een hond van menselijke ontlasting te ontdoen is voor zijn baas het meest smerige en ziekmakende klusje. Nee, in het bos zie ik liever alleen zo’n mooie "Blote billen" zwam als hieronder. 

TIP. Tijdens mijn dienstplicht waren wij in het bezit van een opvouwbaar pioniersschepje dat je aan je riem droeg en waarmee je, indien je zo nodig in het bos je behoefte moet doen, een gat graaft en deze vervolgens ook weer dicht kunt gooien. Of neem net zoals de meeste hondenbezitters doen poepzakjes mee en gooi deze in een prullenbak. Op deze manier zet je jezelf niet te kakken en hoeven wij jouw bleekgezicht niet te aanschouwen.

Wat is Zeist toch mooi en wat boffen wij hier te mogen wonen.   

Namens dit bleekgezicht, tot de volgende wandeling. 

Arnie Della Rosa   

Je kunt mijn wandelverhalen lezen op https://www.als-bomen-en-stenen-konden-praten.com maar ook samen met de columns van andere Zeister columnisten op https://www.zeistermagazine.nl